Een heel lang verhaal (deel 1)

(Noosa, Rockhampton, Airlie Beach, Whitsundays, Magnetic Island, Cairns)

Het is inmiddels bijna 3 weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef, oeps. Dit komt omdat ik er bijna geen tijd voor heb gehad en omdat ik de laatste paar dagen ziek geweest ben (helaas kun je op reis ook ziek worden).
Omdat ik weer heel veel meegemaakt heb, zal het me niet lukken om alles op te schrijven, maar ik zal zoveel mogelijk vertellen. Ook zal ik deze blog opsplitsen in 2 delen, zodat het (denk ik) wat aangenamer is om te lezen.

Dinsdag 9 juni ben ik 's middags te paardrijden geweest in de bossen van Noosa.
Dit was voor mij de 2e keer in mijn leven dat ik ging paardrijden.
De eerste keer was tijdens een familiedag alweer een aantal jaren geleden.
Dus dat was best wel even spannend, maar juist ook wel weer een hele leuke uitdaging.
Ik was samen met nog een ander meisje en 2 begeleidsters, maar aangezien dat andere meisje al veel rijervaring had en ook in galop wilde (ik niet), scheidden onze wegen halverwege en bleef ik met 1 begeleidster over.
We waren nog maar net onderweg of we zagen al een paar kangaroes op maar een paar meter afstand van ons. 1 van de kangaroes had zelfs een babykangaroe in de buidel, heel schattig!
Ondanks dat ik geen rij-ervaring had maakte dat niks uit, want Chappy (zo heette mijn paard) was zo goed getraind en had het pad al zo vaak gelopen dat ik bijna niks hoefde te doen.
Het was echt een hele mooi omgeving. Op een gegeven moment kwamen we uit bij een groot meer, waar we zelfs een stukje doorheen zijn gelopen (zittend op het paard).
Na een uur waren we weer terug en was het avontuur alweer afgelopen. Niet dat ik dit heel erg vond want mijn benen waren er wel klaar mee.

Ik had verwacht dat ik de volgende dag spierpijn in mijn benen zou hebben, maar dit viel reuze mee.
Daarom dacht ik, kom laat ik mijn benen aan het werk zetten en heb ik op woensdag (10 juni) een fiets gehuurd.
Toen ik op mijn fiets stapte realiseerde ik me dat ze hier natuurlijk ook aan de linkerkant fietsen.... even niet aan gedacht, haha.
Maar goed hoe moeilijk kan het zijn?
Op zich was het aan de linkerkant fietsen niet zo'n probleem. Maar waar wij in Nederland gewend zijn om op fietspaden te fietsen, moet je hier gewoon op de weg fietsen samen met de auto's.... zelfs op de rotonde (en ze hadden nogal veel rotondes in de omgeving van Noosa). Dat was wel even spannend! Maar ik heb het overleefd :P
Heerlijk 25 km gefietst. De mensen in Noosa hebben best wel wat geld, waardoor ik langs heel wat mooie huizen ben gefietst.

Op donderdag 11 juni zat mijn verblijf in Noosa erop en ging ik verder reizen.
Om 12 uur zouden we door iemand van Loka voor het hostel opgehaald worden.
De dag ervoor had ik iemand in het hostel ontmoet die ook met Loka reist dus samen met haar stonden wij netjes om kwart voor 12 voor het hostel te wachten.
Om 10 over 12 was er nog steeds niemand, maar wij dachten we wachten rustig af, ze zullen vanzelf wel komen. Maar om half 1 stonden we er nog, dus toen besloten we maar een mailtje naar Loka te sturen om te horen wanneer de bus zou komen. Daar kregen we een beetje een vreemde reactie op dat de bus er om 12.25 uur zou zijn. Dat was het al geweest, maar ach we dachten we wachten nog wel even.
Om 1 uur nog steeds niks en toen kregen we ineens een mail van Loka waarin stond dat onze guide ons had gezocht (om 12 uur) maar dat ze ons niet had kunnen vinden en toen maar is weggegaan zonder ons en dat we hen zo snel mogelijk moesten bellen om te bespreken hoe we het nu verder konden doen. Dus wij snel bellen.
Toen kregen we 2 opties voorgeschoteld: of we konden een taxi pakken voor $60 (die we zelf moesten betalen) of we moesten langer in Noosa blijven zodat we zondag weer op konden stappen. Ik was onderhand erg pissig geworden, aangezien wij nu zelf moesten gaan betalen voor hun fout, terwijl zij ons ervan beschuldigden dat het onze eigen schuld was. Nadat ik goed boos geworden was heb ik het voor elkaar weten te krijgen dat Loka $30 voor ons zou betalen voor de taxi. Maar als we de trein nog wilden halen moesten we wel meteen vertrekken, want de trein vertrok om 20 voor 2 (het was inmiddels kwart over 1) en dat was de enige trein die die dag reed. Dus wij snel een taxi geregeld, die er gelukkig heel snel was en toen heel lief aan de taxichauffeur gevraagd of ie misschien kon haasten omdat we de trein moesten halen. We hadden gelukkig een hele aardige taxichauffeur die wel wist aan welke kant het gaspedaal zat, waardoor we de trein nog wisten te halen.
Achteraf hoorden we van de 2 andere meiden uit onze groep (die wel opgehaald waren door Daisy (de tourguide)) dat Daisy eigenlijk helemaal niet goed gezocht had... Grrrr
Maar goed uiteindelijk is het weer goedgekomen.

Nadat we veilig en wel op het treinstation aangekomen waren, begon onze lange treinreis van 7 uren naar Rockhampton.
's Avonds om 9 uur kwamen we eindelijk aan in Rockhampton.
Eigenlijk was het plan om buiten te slapen in swags (slaapzakken), maar omdat het weer nogal slecht was, waren de plannen gewijzigd en sliepen we in een hostel in Emu Park (dat is een plaats, geen park met emu's). Wij vonden dit helemaaaal niet erg, want het was een heel goed hostel met heerlijke eenpersoonsbedden (geen stapelbed).
Eenmaal aangekomen in het hostel zijn we vrijwel gelijk op bed gegaan aangezien iedereen best wel moe was na de lange reis.

De volgende ochtend (vrijdag 12 juni) moesten we om 7 uur klaar staan om naar the cattle station te gaan, waar we de dieren gingen voeren.
Toen we aankwamen werden we vrolijk begroet door koeien, paarden, een varken en een hond die los over het erf liepen. In een afgezet gebied ernaast liepen geiten, nog meer varkens en 3 honden.
De 3 honden zaten bij de geiten en varkens als waakhonden tegen de dingo's.
Wat ik best wel gek vond was dat ze allemaal brood kregen. Maar het was wel erg leuk want daardoor aten ze allemaal uit je hand. Er was ook een klein geitje Gloria, die door het hek heen kon kruipen en dus ook los over het erf kon lopen. Gloria was heel tam en wilde heel graag met je knuffelen. Erg leuk!
De eigenaren vertelden dat er in februari een cycloon geweest was waardoor een aantal jonge dieren overleden waren en ook heel veel bomen omgewaaid waren.

Nadat alle dieren gevoerd waren, was het tijd voor ons eigen voer; ontbijt. Hiervoor moesten we eerst weer een stukje rijden, namelijk naar de locatie waar we anders geslapen zouden hebben.
Toen we daar waren gingen we ons eigen brood maken: damper. Dit maak je door bloem te mengen met boter en bier. En dan een halfuur op het vuur.
Terwijl de damper op het vuur stond hebben wij een korte wandeling gemaakt. Tijdens de wandeling kregen we een verhaal te horen over de berg waar we vlakbij waren en over de aboriginals uit deze omgeving.
Wat ik wel gek vind is dat je heel veel verschillende verhalen hoort over de aboriginals die elkaar zo nu en dan ook wel tegenspreken. Beetje lastig om er dan achter te komen wat nu echt is en wat verzonnen verhalen zijn. Maar toch is het altijd leuk om verhalen te horen.

Na de wandeling was het dan toch echt tijd voor het ontbijt: damper, ei, bacon en beans. Jammie.
Toen iedereen zijn ontbijt op had en we alles weer opgeruimd hadden zijn we weer teruggereden naar het hostel. Onderweg kon je duidelijk zien dat er een cycloon geweest was. Hier en daar waren er stukken van de weg afgezet, omdat daar gewoon stukken uit de grond geslagen waren.
Terug in het hostel hadden we de hele middag vrij om bij te komen en onze spullen weer in te pakken om 's avonds weer verder te kunnen reizen.

Maar voordat we op de nachttrein stapten zijn we eerst nog naar de Rodeo geweest.
Ik was nog nooit bij een rodeo geweest. Spannend!
Omdat dit niet een echte wedstrijdrodeo was maar alleen maar om te oefenen, gebruikten ze geen stieren maar paarden.
Ik weet eigenlijk nog steeds niet of ik het nou leuk vond of niet. Aan de ene kant was het heel zielig om te zien dat ze de paarden een band om doen zodat ze spasmes krijgen (waardoor ze dus proberen om de cowboy van hun rug te krijgen), maar aan de andere kant was het ook wel weer gaaf om te zien hoe de cowboys op de paarden konden blijven zitten (of er natuurlijk vanaf gegooid werden). Er was zelfs een cowboy bij die over de reling van de bak gegooid werd en zo bij mensen op de tafel belandde. Dat gaf heel wat sensatie bij het publiek, haha. Na de rodeo hebben we nog een tijdje in de bar gezeten totdat het tijd was om naar de trein te gaan.

In de nachttrein was het de bedoeling dat je ging slapen, maar omdat ik geen lekkere houding kon vinden met mijn lange benen en er een hele forse man in de stoel schuin voor mij heel raar lag te snurken heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Yeey backpackersleven!
's Ochtends om 7 uur kwamen we bij ons hostel in Airlie Beach aan.
Aangezien ik best wel erg moe was ben ik eerst nog maar even lekker gaan slapen.
De rest van de dag heb ik wat rondgekeken in Airlie Beach.

Op maandag 15 juni was het dan eindelijk zo ver: mijn trip naar the Whitsundays!
We moesten aan het begin van de middag verzamelen bij de haven. In totaal waren we met 17 personen + 3 crewleden.
Na een korte uitleg zijn we aan boord gegaan van ons huis voor de komende 3 dagen: de Powerplay.
De boot was kleiner dan ik verwacht had (lang leve de leuke foto's in flyers). Ik denk dat ie maar een paar meter langer en breder was als onze eigen boot (waar we altijd met 4 personen aan boord waren), wat het best wel krap maakte met 20 personen.
Omdat (schoon) water schaars is op een boot en we met 20 mensen waren, mochten we per persoon maar 1 minuut douchen. Jippie! Kortste douche ooit, haha.

Nadat iedereen veilig aan boord was gingen al snel de touwen los en zaten we op zee op weg naar de Whitsunday eilanden. Yeew!
The Whitsundays is een eilandengroep van 74 eilanden, maar wij hebben er maar een paar gezien.
Na een hele tijd gevaren te hebben kwamen we aan bij onze eerste bestemming om te gaan snorkelen.
Ik had nog nooit eerder gesnorkeld, waardoor ik het best wel eng vond. Maar gelukkig was ik niet de enige die het nog nooit eerder gedaan had, wat op de een of andere manier toch een beetje spanning wegneemt.
Nadat we allemaal een wetsuit, snorkel en flippers aan hadden, werden we in groepjes in een rubberbootje naar de plek gebracht waar we het water in gingen. Je mocht ook een noodle mee het water in nemen (zo'n lange slurf van schuim die je helpt om te blijven drijven), waardoor je minder hoefde te focussen op het zwemmen en dus meer kon genieten van de onderwaterwereld.
Eerst vond ik het best wel spannend en probeerde ik heel hard om alle vissen te ontwijken, maar ik merkte al snel dat dat niet nodig was, aangezien de vissen mij wel ontweken.
Ik heb heel veel mooie, kleurrijke vissen voorbij zien komen, heel bijzonder!
Het schijnt dat er ook clownvissen (Nemo) zitten, maar helaas hebben we die niet gezien. Wel heb ik heel wat Dory's voorbij zien komen! (blauwe vis uit Finding Nemo)
Na het snorkelen was er de gelegenheid om op te warmen in de jacuzzi die we aan boord hadden (jaja een jacuzzi op een boot, hoe chique is dat!)
Voordat het tijd was voor het avondeten zijn we eerst naar onze overnachtingsplaats gevaren, waar we ons anker uitgegooid hebben.
Na het avondeten kregen we nog een presentatie over de omgeving waar we waren, de vissen die er zwemmen en het programma voor de volgende dag.
Omdat er niet genoeg "gewone" bedden waren, moesten 5 van ons samen met de crew in het eetgedeelte slapen. Dit hield in dat ik bovenop de eettafel lag te slapen (wel met een matras erop gelukkig). Ach ja is weer eens wat anders dan een stapelbed in een hostel :P

De volgende ochtend zijn we naar een baai gevaren waar we aan wal gingen van Whitsunday Island. Hier hebben we een wandeling gemaakt naar een uitkijkpunt, van waar je Whitehaven Beach kon zien.
Dit uitkijkpunt staat op nummer 3 van de meest gefotografeerde plekken in Australië (op nr 1 staat Sydney Opera House en op nr 2 Ayers Rock). Het is op zich wel logisch waarom dit zoveel gefotografeerd wordt, want het is echt een heel mooi uitzicht.
Na het uitkijkpunt zijn we naar Whitehaven Beach gelopen. Hier hadden we 3 uur de tijd om op het witste strand ter wereld te liggen. Het is het mooiste strand wat ik ooit gezien heb! (hoewel dat niet echt veel zegt aangezien ik nog niet echt veel verschillende stranden gezien heb, maar toch).
Toen we weer op de boot waren zijn we weer verder gevaren naar de volgende baai, waar we weer mochten snorkelen. Dit keer konden we zo van de boot het water in springen.
In deze baai zwommen weer hele andere vissen. Door eten in het water te gooien kwamen er een paar hele grote vissen rond de boot zwemmen. Zo gaaf!
Toen ik uitgezwommen was heb ik even een lekkere 1-minuut-douche genomen. En toen kwam ik erachter dat ik heel erg verbrand was op mijn rug, au! Ik dacht dat ik me goed ingesmeerd had, maar blijkbaar toch niet goed genoeg....
's Avonds na het eten kregen we weer een presentatie, met dit keer ook foto's die gemaakt waren de afgelopen 2 dagen. Erg leuk!
De foto's heb ik ook meegekregen op een USB-stick, maar omdat ik hier geen laptop heb, moet ik nog even wachten tot ik weer thuis ben voordat ik ze weer kan bekijken (en delen).

De laatste dag van de tour kregen we 's ochtends vroeg (rond 7 uur) nog de gelegenheid om te snorkelen voor we weer terug naar de haven gingen varen. Ik was nog te moe en had geen zin om het koude water in te springen, dus ik heb lekker rustig van mijn ontbijt genoten.
Een paar anderen hebben nog wel gesnorkeld en nadat zij weer aan boord waren zijn we begonnen aan onze laatste vaartocht.
Eenmaal aangekomen in de haven was het tijd om afscheid te nemen en zat het er dan toch echt op, boehoe. Ik heb echt enorm genoten! Heerlijk!
Blijkbaar kon ik toch geen afscheid nemen van de boot, want toen ik terug was bij het hostel, kwam ik erachter dat ik mijn telefoon kwijt was. SLIK!
Ik dacht dat ik hem in mijn tas gestopt had, maar blijkbaar toch niet. Dus ik gauw teruglopen naar de haven in de hoop dat de boot er nog steeds was en dat er nog iemand aan boord was.
Gelukkig was er nog iemand van de crew die de boot aan het schoonmaken was en mijn telefoon al gevonden had. PFIEUW!!!
Je denkt dat je niet heel erg gehecht bent aan je telefoon, maar blijkbaar toch wel. (hoewel het voornaamste waar ik aan dacht toch mijn foto's waren)
Maar het viel gelukkig allemaal mee.
's Avonds hadden we gezellig nog een afterparty met zijn allen, maar omdat ik toch best wel een beetje heel moe was, ben ik niet heel lang gebleven.

Zo dit was het eerste deel van deze blog. Als je nog de puf hebt om de rest ook te lezen, kun je nu deel 2 lezen en anders kun je die nog bewaren voor later (bijvoorbeeld als je naar de wc geweest bent ofzo, haha).